سرورق

مقدمہ

غلط نامہ مقدمہ دیوان باقر

قصیدہ در مدح حضرت قدوۃ السالکین زبدۃ العارفین خواجہ قیام ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

بگوشۂ بنشستم سحر گہاں تنہا

قصیدہ ، در فخر خودومنقبت آل اطہارسلام اللہ علیھم واصحاب۔۔۔۔۔۔۔۔

من کیتم آں جوہر مرآت نظیرم

قصیدہ ناتمام، درمدح اعلیٰ حضرت غفران مکان نواب میرمحبوب۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

فلک راکورسای ہابقصر لامکاں قدرت

ردیف الف

غزلیات

تعالی شانہ رہ نیست درذاتش چہ و چوں را

دوراز تو چہ حال است بہ ہیں تاب و تب ما

ہر دم غمت دہد سر داغ و گرمرا

ہوسم نیست بادشائی ہا

روئے چوں آئینہ ات مایۂ حیرانی ما

نہ ہوائے باغ وبستاں نہ سر بہشت مارا

بسکہ ازول نرود وحشت دیرینۂ ما

بکام جاں برساں جام عشق ومستی را

آرزوئے صحت جاناں نیست بیمار ترا

سردوگل و بہار نیاید بکار ما

نہ بینم گر رخت رابر کہ بندم دیدۂ خودرا

دہد نورے دگر در چشم دیدن مینا

آفتا بیست کہ روشنگر جانست مرا

خوش عمر بغربت گرزد ہمچومنے رااا

بیا ساقی بدہ جامے رہا کن از خودی مارا

کراچشمے کہ تابے پردہ بیندآفتابش را

دادم نہ گہے دل مہ من جز تو کسے را

سویم نمیر سد چو صبا نو بہار ما

حالت نزع است بنمائید محبوب مرا

چوں بشوخی بنگرد آں میگسار آئینہ را

جان من سوخت فراقت صنما زود بیا

بیا از چہرہ روشن کن شب تاریک رنداں را

جلوہ آرا چوں شود ماہ پری تمثال ما

بود حبس دوام اے داے زندانی الفت را

از جوروجفائے تو نباشد گلۂ ما

حیرت زدہ کرد آں رخ زیبائے تو مارا

دردیدہ و دل نیست بجز جائے تو مارا

تواں دیدن بایوانش تجلیگاہ ایمن را

خنداں بدل بود گل داغ ازبہار ما

بدیدم نازبالئے تو طرز دلربائی را

رائے تو نشد مقابل ما

پردہ می انداد از رخ شاہد را زمرا

خوشامد میکہ بہ بینم بہار رنگ ترا

بصلح چوں کشم اے واے خوئے جنگ ترا

بیابسوئے من اے رشک نوبہار بیا

یارب چہ تمنا است من خستہ تنے را

دیدم نہ عارض تو ہستی تو بر ملا

فراق یار کجا وتواں و تاب کجا

روئے چوں آئینہ ات مایۂ حیرانی ما

تقدیر بسر بر زدہ سوداے تو مارا

زآہ نالہ فرست نیست یک ساعت لب مارا

رساں در شہر جانا نم زراہ بے خطر مارا

میدہم جاں بفراقت صنما زود بیا

نمی کشد دل من سوے بوستان تنہا

چودر بر میکشم یک دم پیری رو نوجوانے را

ازگل روئے تو کردند گلستاں پیدا

ازگلوانداخت و ازکف سجہ وزنار را

دیدم شب آں نرگس مست شراب را

ثناسم وند ہدروئے التباس مرا

بروئے خویشن بستم مہ من باب عشرت را

ایکہ شبہا بوسہ میدادم زنخدان ترا

ردیف با

دل رابساں شمع منور کند شراب

بسے دل میطپدبے تودر آغوشم بیا امشب

برفرق حسن گرچہ بودا افسر آفتاب

برقص آروچمن را درچمن گردیدنت امشب

چوں دو زلف تو ہمہ گربشکست

بروں زعرش بریں بے تو آہ و نالہ گزشت

ردیف تا

کدام دل کہ زدابستگان دام تونیست

زدست خویش بقید سلاسل افتادہ است

کعبہ کو میخانہ راباشد قرین ابروئے تست

سحر گہاں چوز آغوشم آں صنم برخاست

بحر بے پایاں ایں عالم حبا بے بیش نیست

تاایں دلم بکوئے تو ماواگرفتہ است

تار کم را افسر از دیبائے سامانی است

ہمدرد مراجز دل پردرد کسے نیست

بردن دل زعشوہ کار کسے است

کسے راحا صلے ہیچ از بقا نیست

ہر گز دلم زویدن حسن توسیر نیست

شور حسن نمکینت بجہاں افتادہ است

دل چو آئینۂ محو طلعت اوست

خوں شد جگر زحسرت وجاناں بمانساخت

دل من است کہ کارش بجز طپیدن نیست

چہ وحدت است کزوشیخ و برہمن پیداست

خاک در تو سرمۂ نور نظر بس است

ساقی محفل رنداں چو بکف جام گرفت

ای جان و دلم سوختہ آزار محبت

آں دل کجا کہ ازغم عشقت نگار نیست

ماہ من نہ جیقہ جیقہ ابروئے خمدار داشت

از سینہ لاغری عیاں است

یک بوسہ بدہ بہاش جان است

در ہجر دوست ای دل شیدا چہا گزشت

زلالہ زار فزوں تر بہار داغ من است

وصف تو بر تراز بیان من است

تو بدر گہ حق زاہد رسائی نیست

غیرت بیت الحزن کنج غم آباد نست

منم کہ سجدہ گہم سنگ آستانۂ تست

بزم است و جمع میکشاں آمونس ہمدم کجا است

آمد زنازوصد ستم ایجاد کردہ رفت

بہشتے در نظر باشد زشکل روئے زیبایت

حسرت بوسۂ لعل لب جانا نم سوخت

دلم بقتل زدست تورزو منداست

مستی نرگس فتاں تو بے چیزے نیست

ہازلف مسلسل چو سحر دید ببامت

آنکہ عرعر بندہ اش شد سروآزاد من است

اے دل شدۂ خستہ و بیمار محبت

گل رخسار تو یا نوبہار است

سرم وقف سجود آستانت

الم بگزشت و غم بگدشت و صد رنج و بلا بگزشت

بخواب ناز کہ آں شوخ مہ لقا خفتست

صبح دیدم مہ من سوئے گلستاں میرفت

شاہد شوق رخت حجلہ نشین دل ماست

رسد کے دست کو تاہم بہ اوج طرف دامانت

صورت صافی اورنگ گلستاں گرفت

شعلۂ آہ من از چرخ بروں افتادہ است

گفتم ستم زدست تو برما چہا نرفت

دل مے طپد جمال تو بینم نمنی است

سروچمن زغصہ گریباں درید نیست

بے گزشت و بعشق تو صد بلایاقیست

حریم تست کہ بیمار راشفا اینجاست

شب کہ ذوق جوش مستی آں بت میخوار داشت

چہا بطابع برگشتۂ خودم جنگ است

رویت بہار گلشن جنت نثار یافت

سروقد را آں گل رعنا خراماں کردورفت

کودرجہاں حسین کہ بحسنت نثار نیست

بجلوہ گاہ تو چشم ہر انس وجاں بازاست

زتاب جلوہ اش برمن چہارفت

درفراق آہ غم و غصۂ پنہاں نم سوخت

دیدہ چوں آئینہ در روئے تو حیرانی داشت

دوراست گلزار رخش باغ وبہار من کجا است

طیلسان نہ تو افلاک دودے بیش نیست

ازشکوہ لب بہ بند ومکن پیش یار بحث

ردیف ثا

ردیف جیم

باعارضت بہ گلشن و گلہا چہ احتیاج

غنچۂ دل برکشادبویٔ گلستاں صبح

ردیف حا

ازغیرت رخ تو شود درنقاب صبح

کدورت دل خود شستم از صفائے قدح

متاع جان ودل افشاندہ ام بہ پاے قدح

میشود روشن دل صاحبدل ازتنویر صبح

ردیف دال

شمع را آتش رخسار تو پروانہ کند

دیشب کہ غیر باتوبہ بزم شراب بود

دل بے غم یار خوش نباشد

دل رخت حق نما است میگوید

حق زبزم توام جدانکند

بکن یارب دل افگار محمد

اگر ایک ذرہ ازکویت بدامانش غبارافتدہ

چی نئ ہرسئ زاحوالم چہ گویم داستان خود

کے مشاہدہ صںعت الٰہی کرو

خوشا سرے کہ خیالت درومکیں گردو

شب بے تو تا سحر دل شیدا طپیدہ بود

گل کرو موسم گل رطل گراں توان زد

عشوہ عغمزہ وناز وصف مژگانے چند

خیال قامت اودردل افگار میگرد

بہر بزمے نقاب از عارض خود یار یکشاید

سوسن بچمن یاد گل روئے تو میکرد

لب ہر غنچہ بگلزار اگر میخندد

دل ہر قدر کہ نالہ وفریاد میکند

بہ نخل ایں چمن کے بلبل من آشیاں گیرد

ازدرد دل زار پس ازمرگ رہا شد

محرم معنی صد شیوۂ جادو گرد

زفیض مقدمت جاناں گل ازخاشاک میروید

آنرا کہ نفس وبال باشد

بکوئے تو بود گردرجہاں آسودگی باشد

زنسیم نخل طوبیٰ نہ چساں رمیدہ باشد

زبند درد ہراآں دل کہ رستہ می آید

گشتہ دگر یہ مراموچو رخ یار سفید

درمعنی بروئے صفحہ چوں کلک من افشاند

کافر عشق تو اے کاش دل زار شود

شگفتن یکدمے زاں لعل خندانم نمی آید

سحر گر چوں زپہلوئے من آں دلدار بزخیرد

سوئے من آں نگار بنازدادارسید

خوش طالع آں خستہ کہ بیمار تو باشد

گفتم بلائے ہجر زسرواشودنشد

کے جانب فردوس نظر داشتہ باشد

دل اوراچہ غم ازگردش دوراں باشد

روئے تو تہ زلف بہ طرز عجب افتاد

زنورعشق چودل راجلا توانی کرد

زمژگاں وزابرونیزۂ و شمشیر میسازد

تنت لطیف زنسرین و نسترن باشد

آمد گہے کہ آیدومہرووفاکند

ایکہ ایام تو خوش دورزغم میگدزد

مستغنیم زفصل خزاں وبہار کرد

زاں رخ آئینہ سیما ماہ وپرویں ساختند

درد دردلعشق درجاں ریختند

بوئے گیسوئے کسے باد صبا می آرد

ہیبت شاں رخت لشکر قیصر شکند

شب بشوق جلوۂ اودل بسے بیتاب بود

جورگردوں ہر نفس مارازضد جا بشکند

کسے ایں رتبۂ وشانے ندارد

عیش و نشاط عالم رنگ بقاندارد

زتاب عارض گرمت نقاب میسوزد

کشادہ بند قبا بیحجاب می آید

بس خواستم زددست کہ مہماں شود نشد

درد توز دل ہر گز بیروں نتوانم کرد

چوں کسے راز محبت رابدل پنہاں کند

کرد جا چوں بدل از ہیچ مداوا نرود

ہر خوبرو زغصہ بدل خار بشکند

زنور روئے تو ہر دیدۂ کہ روشن شد

اوبکا شانہ چرا سرو چراغاں دارد

اسیر زلف تو گشتم بلا ہمیں باشد

دردہامید ہدودرپئے درماں نرود

بہ تلخی مید ہد جان ودلم تسکیں نمی باید

تابعشق یاربے پروادلم دیوانہ شد

تائب زعشق ایں دل ناداں شود نشد

دل زارم بعشقش مبتلا شد

زاں لب نوش دل من مئے نابے نکشید

چند دل از ستمت شکوۂ بیداد کند

دلم پامال رفتار تو باشد

یک ادائے تو بمن برکرمت دال نشد

تارئے رشک سو سنت از غازہ گلگوں میشود

زروئے جلوہ آرائے تو روزم روضۂ گل شد

شب تاریک من ازروئے تو پرنور شود

شو قم براہ عشق بکوئے تو میکشد

سیہ ابر آمداز کہسار و گلشن سبزوخنداں شد

خیز وبرگرد سرش گرد کہ دلدار آمد

اے خوشا آنکس کہ شب را با تو مردا میکند

نگہت زلف کسے باد صبا می آرد

دل شیدا طلب روئے تو ہر جا میکرد

ہر نفس از توجدانالہ و آہم باشد

بندۂ عشق توام خلق خدامیداند

دل من بیقرار میباشد

آں مہ تو جہے بم اصلانمیکند

چوگرم جلوہ فرمائی بطرز دلربائی شد

دل سودا زدہ وشورش جانم دادند

شب زینت آغوش من آں ماہ لقا بود

دنیائے دنی اگر بناشد

گوش کن حال دل دیوانہ ام باید شنید

بکام من فلک دوراں ندارد

ترامسکیں دلم شب یاد میکرد

زینت آغوش من شب آں بت مہ پارہ بود

نشدم شاد چہ میباید کرد

عاشق روئے تواز جان وجہاں میگزرد

ہر خوبروبہ پہلوئے خود خار بشکند

چو صبحدم دل خود رفتہ ام بہوش آمد

بشوخی دامن خود برمیان پیچیدہ می آید

خدائے اوکہ بکونین باد شاہی کرد

مراکہ تشنہ لب افتادہ ام ایاغ دہید

مباز عشق کہ سیمیں تناں بدل سنگ اند

زراہ قرب دورافتی اگر رنگ ریا باشد

دلم از نعرۂ خوبیخود ودرحال میباشد

دل خستۂ اندازۂ رفتارتو باشد

دل دامنم بجانب کوئے تو میکشد

چہ عبث فغاں و آہے کہ دراں اثر نباشد

بسوئے خانہ ام آں شوخ اشب بیحجاب آمد

فروغ روئے تو جانا در انجمن باشد

شمع من جلوہ کناں چوں زمیاں برخیزد

جانم بہ رجاوبیم باشد

آمد گہے کہ آید و مہر ووفاکند

کافر عشق تو اے کاش دل زار شود

زپتر فتنہ دل خود فگار نتواں کرد

دردل نبود جزبہ تمناے محمد

شب زینت آغوش من آں ماہ جبیں بود

دوری تو اے ستم ایجاد نماند

حال درد دل من خلق کجا میداند

چشم بد دور و جودت چمنے ساختہ اند

آہے ازدل غم بروں ندہد

ردیف ذال

زہر عمت درکام جاں چوں شیرہ ایجاں شد لذیذ

ردیف را

گریہ شد کار دل ازپستۂ خنداں تو دور

غیر حق ہر چہ بود اے دل شیدابگداز

تو مولا سیدی اشرف جہانگیر

دل بسوداے تو بے تاب و تواں است ہنوز

یک نگہ کردی و رفتی رفتہ ازکارم ہنوز

ردیف زا

خیرزوکن زود وضومیرودت وقت نماز

بس زبون وزارباشد بے تواحوالم ہنوز

سرم از عرش باشد برترا مروز

شد داغ دل خستہ برنگ پر طاؤس

ردیف سین

عاشق روے تو ایم آخر زیار ما مپرس

کن رحمتے دازعلم یاخدا مپرس

نظارہ یکے حوروملک گر بکنندش

بہ تغافل نظر لطف خود اے جاں مفروش

ردیف شین

من و شوق روئے آں مہ کہ ندیدہ ام ہنوزش

ردیف صاد

در عشق چو بسمل دل دیوانہ کند رقص

نہ فروغ رخ شمس وقمر بود غرض

ردیف ضاد

نصیحت تو بود جملہ ازریا واعظ

ردیف ظاء

جما دوست زتو ماند در حجاب دریغ

ردیف غین

یاردیرینہ مرا از نظر انداخت دریغ

کند نجا طرجاناں گذردروغ دروغ

میلے نکرد سوئے من آں ماہر و دریغ

کن یک شبے ازروئے خود در خانہ ام روشن چراغ

ردیف قاف

قوام ملت ودیں حضرت قیام اصدق

عشق باشد منزل من میر سم از کوئے عشق

میرمن است و پیرم حضرت قیام اصدق

رحمے بمن شیدا یا پیر قیام اصدق

ردیف کاف

ثنایت بیش وگفتار من اندک

ردیف لام

دارم دلے مگر چہ دلے خواروزاردل

ازعکس رویت آئینہ فصل بہاراں در بغل

نہ دل چو غنچہ نہ چوں گل دماغ شد حاصل

سحر بباغ شدم تاکنم نظارۂ گل

اے ماہ لقا مہروشا حور شمائل

چو برعزم طواب کعبۂ کویش میاں بستم

ردیف میم

بدل چوں جان ہم آغوشی ووصلت آرزودارم

ازدردل بنالہ زنی ہمنواترم

یاد آں عہدے کہ طبع شاد مانے داشتیم

بگوش جاں رسد بانگ الستم

پریشاں گردشوقم سربصحرا دادۂ عشقم

صبح ہدایت روئے محمد صلی اللہ علیہ ولم

کشم جام محبت مشرب رندانۂ دارم

دل بدرد آمدہ فریاد کنم یا نکنم

اے کنج مخفیم زظہور تو سوختم

ازچہ روشمع صفت دیدۂ گریاں دارم

سرسودوائے خوں بالا دل شیداے خوددارم

برشمع عارض تو چو پروانہ نہ سوختم

شراب لالہ رنگ وساقی گلفام میخواہم

فارغ ازکشمکش زحمت تدبیر شدیم

دریں دوروزسرائے جہاں وطن چہ کنم

درداکہ عمر دررہ باطل گزاشتیم

بسوئے کعبہ کوئے تو بیقرار ردم

دیدہ آما جگہ تیر نظر ساختہ ام

بہ شہرآں پری رخسار برتخت ہوا رفتم

جام درکف در بغل آں ماہ پیکر داشتم

بدرسگاہ محبت دلا سبق خوانم

بہ بوئے کاکلت مستانہ چوں بوئے صبا رفتم

بدل زد نشترے تا غمزۂ آں چشم فتانم

خوش آنکہ بجاں طالب دیدار تو باشم

بیاکہ زخمی شمشیر انتظار تو ایم

جز نام تو چیزے دگر یادندارم

دی شب بہ تاراشک چو مضراب میزدم

نصیب ماست در راہش فغاں و جافشانی ہم

ازشعلۂ تجلی جانا نہ سوختیم

روزگاریست کہ ماہمدم وہمراز تو ایم

اے گلشن حسن دل نشینم

من جز تو کس آشاندارم

چی گویم طاقت گفتن ندارم

اگر دنیا ندارم غم ندارم

جز غیر تو باہیچ کے ساز ندارم

شب کہ در بزم تو جا اے مہ لقا میداشتم

چوں پس دیوار بامت بسترے میداشتم

بندۂ ناز تو ایم میل بخوباں نکنم

میاں بستم پئے خدمت سبکترازصبارفتم

میحوارم و جز پیر مغاں یارندارم

چوں نسیم آہ براہ تو پنویم چہ کنم

در فراقت ماہ من باشوروماتم ساختم

زصحت یکطرف رنجور درد لا دوا بودم

شب زبیتابی دل روئے بگلشن کردم

قیام قبلۂ جاں میپرستم

رواج راحت ورنج ازمیاں بگردانیم

سحر بامطرب ومینا و ساقی در چمن رفتم

جلوۂ حسن کے دردل نالاں داریم

حاصل ملک جہاں رامابہ پشت پازدیم

تانہ بینم جمال تو شکیبا نشویم

رحمے بحال بیدلاں چنداں جفاکاری مکن

ردیف نون

چوں آں رعنا غزالم رشتۂ الفت بریدازمن

خاطر غمزدہ ازمن دل شادازدگراں

داغ عشق تو بود زیب جبین دل من

بیادرکوچۂ محشر راتماشاکن

بیخودار نظارہ دلدار میباید شدن

بے تو دردنیست ای خورشید سیمار نیستن

چوں لب گل روزی من سارخنداں ربستن

مائیم ودر فراق تو شبہا گریستن

جانا بیا بجلوہ وترک حجاب کن

سنبلستاں راچو بینی زلف دلبر یاد کن

رود ہوش وخرد از جلوۂ رخسار ماہ من

گریہ بار آورد اے اہل نظر خندیدن

بیا اے سرمن اینجا بفرما سیر داغ من

ایں قدر جوروجفا بردل رنجور مکن

ایں چنیں حسن ملیح و روئے زیبا داشتن

ای عیسی درد دلم نہ مرہمے برریش من

بمرگ آخر کشید اے واے احوال عجیب من

سرور دوسرا معین الدین

مشکل برخت دیدہ بدیدار کشادن

ہادی ورہنما معین الدین

فغاں وزاریت تاچند بس کن

چوں برق سوخت جانہا گلگوں قباے تو

ردیف واؤ

بسوخت زاتش حسرت دل خلیل از تو

جاں میدہد بقالب بیجاں نیسم تو

یاد ازمن دلخستہ نیاری عجب از تو

ختن زنگہت زلف تو مشکباراز تو

خط بر آورد لبت رونق آں رنگ تو کو

خار زاراست چمن اے گل خنداں بیتو

صنوبر قدا گل رخا جا دوئے تو

عیش خلقے تلخ از شہد تبسم کردہ

تا در خرام سروتو اے جاں برآمدہ

ردہف ہا

زشوخی نگہت بردلم سناں زدۂ

برحال خستگاں نہ بدیدن چہ فائدہ

باصد کرشمہ سوئے رقیباں رسیدہ

جاں میری برقص تودستے بسر زدہ

ایں شکل وایں شمائل ہر گز کسے ندیدہ

تاشد لباس خوبی برقامتت بریدہ

سپردہ ام تبودل باچنیں جفاے کہ چہ

ہر کس کہ محو آں دہن و آں میاں شدہ

نور دودیدہ گشت و سروردلم شدہ

لذت شہبائے وصلت شب چودریاد آں

آں سروناز کزچمن جاں بر آمدہ

برہمن ازکنشت از صومعہ دیندار بگزشتہ

خلقے بدام زلف گرفتاردیدۂ

آمد بسوئے گلشن آں شوخ می کشیدہ

افسردہ دل چرا لب حسرت گزیدۂ

ای آنکہ کو بے خانۂ دلدار دیدۂ

گل پیر ہنا یوست کعناں کہ بودی

دلم درعلت عشق تو بیمار است میدانی

ردیف یا

گیسوئے تابدار برخسار میکشی

نہ بخت گرد سرگشتن نہ دستے تابپا بوسے

گاہے بسلا مے مہ من یاد نکروی

زبس نازک مزا جی مہرور زیدن نمدانی

دوراز شمع رخت گل شد چراغ زندگی

ادائے دلربائے خوبے بیباکانۂ داری

لطفے بمن فداے تو گاہے نمکینی

خورشید رخش ہر چند در پردہ نہانستے

تواز سینہ ای دل رمیدی چہ کردی

برول از منزل خود ای مہ کامل نمی آئی

کرد ساقی می پرستم یللے

از نور رخت روشن ہر خانہ بفرمائی

گاہے نہ نمودی بمن ازناز نگاہے

مرا کوئے صنم جائے تو باشد گل ای قمری

قیامت برسر انگیز وکند صد فکروتدبیرے

ہوشم بربودآں صنم جلوہ طرازے

تو زمانہ برمرادوتوفلک بکام داری

نہ نبشت آں جواں یکدم بہ آغوش من پیرے

کجا بودی تو مہمان کہ بودی

دلا برعارض آں گل نظر انداختی رفتی

چوخشم آگیں شدہ از پہلوے من دامن فشاں رفتی

خوشا بختے کہ غمخوارم تو باشی

بے پردہ جلوہ گر رخ تاباں چہ میکنی

دی کہ باتیغ ادا جلوہ کنانی میرفتی

ساعت وعدۂ دیدار شمارم تاکے

بپاحشرے عجب در کوچہ وبازار میکردی

اے زاہد خلوت بجز اخبار چہ دانی

بندۂ خستہ دلے نامہ سیا ہے عجبے

زتشنگی است بلب جاں بدہ میم ساقی

دیدم امروزبت فتنہ پناہے عجبے

خوش فصل بہار آمد شد موسم گل ساقی

چہ خوش آمدی فدایت تو کجا مقام داری

دیدہ ام محو جمال رخ زیبانکنی

جمعے بہ حسن خویش گرفتار میکنی

زدیارخویش گفتم کہ سفر کنی نکردی

نالۂ جانسوز من کارے نمودے کاشکے

بندۂ عشقیم روئے مابود سوئے علی

خمسہ برغزل بابا کمال خجندی رحمۃ اللہ علیہ

مخمسات

شدم جداز در ماجرا ہمیں باشد

خمسہ برغزل حضرت بابا فغانی رحمۃ اللہ علیہ

رویت کہ ہمچو شمع فروزاں برآمدہ

اے نور نگاہ اہل بنیش مددے

رباعیات

قطعہ در جواب مکتوب دعوت از حضرت شاہ غلام مظفر صاحب۔۔۔۔۔

قطعات

باگونہ گونہ ناز در آمد صبا بہ باغ

بنا ایزد چہ رنگیں داستانے

قطعہ درتاریخ تصنیف کتاب سروش سخن تصنیف خواجہ فخرالدین ۔۔۔۔۔

قطعیہ تاریخ تصنیف کتاب دستورالبنا تصنیف مولوی فریدالدین صاحب

چوآں زوشن دلے والا خبابے عازف کامل

قطعیہ تاریخ تصنیف کتاب نجم ثاقب تالیف منشی نجم الدین صاحب

قطعیہ تاریخ تصنیف کتاب عمدہ المقا فی حقیقت الحال والقال۔۔۔۔۔۔۔۔۔

قطعۂ تاریخ انطباع کتاب دیگر تصنیف منشی نجم الدین صاحب

عابدوزاہد تصوف کیش

بحمد اللہ کہ شد ایں نسخہ مطبوع

تقریظ کتاب مولوی عبدالرحمن صاحب ناصری گنجی مع تاریخ طبع

حمد خدا وند جہاں آفریں

تقریظ بردیوان حضرت حسن نوشہ توحید قدس سرہ کہ جناب۔۔۔۔۔۔۔

حمد خدا وند جہاں آفریں

رقعۂ منظوم بتقریب نوید ختنہ

مجلس مولود مبارک بتو

قطعہ ابیاتے خندہ ہنیت مجلس میلاد شریف کہ نور چشم مولوی۔۔۔۔۔۔۔

قطعہ ایں قطعہ بجواب رباعی حضرت غالب کہ شعر ثانیش۔۔۔۔۔۔

قطعہ تاریخ ولادت فرزندارجمند بخانۂ میاں عبدالعزیز درہجری

زاجماع چہ گوئی بہ علی باز گراے

للہ الحمد کا یزد متعال

ایضا در فصلی فرماید

چوں بعید العزیز فرزند ہے

صد شکر کہ از کمال فضل فضال

قطعہ تاریخ ولادت فرزند ارجمند بخانہ محمد تقی سلمہ

قطعۂ تاریخ ولادت فرزند بخانہ میاں واحد کریم ڈیانواں

مطرب خوش ترانہ ام امشب

چوآں سرکردۂ صاحبدلاں و مقتدائے دیں

شکر خلاق جہاں کز فضل و جودش در وجود

قطعۂ تاریخ وفات حضرت شاہ غلام حسن بیتہوی عرب کالے میاں

قطعہ تاریخ فرزند ارجمند بخانہ عطا حسین سلمہ

قطعۂ تاریخ در وفات مولوی گوہر علی نور اللہ مرقدہ

قطعۂ تاریخ وفات حضرت مولانا ومقتد انامولوی سید محمد مہدی۔۔۔۔۔۔

چہ جانگداز خدایا مصیبتے روداد

قطعہ اول ، در جواب مولوی عبدالصمد فدا سلہٹی منقول۔۔۔۔۔۔۔۔۔

ہاں تماشائے سخنداں نان معنی آشنا

جوہر دانش پژدہے نکتہ سنجے نغمہ گو

قطعہ دوم ، در جواب منشی جواہر سنگہ جوہر تخلص شاگرد۔۔۔۔۔۔۔

قطعۂ سوم ، در جواب قطعہ ثانی مولوی عبد الصمد فدا منقول ۔۔۔۔۔۔

مولوی عبدالصمد یعنی فداے نکتہ سنج

منقول از ہنگامۂ دل آشوب حصہ دوم

تذئیل

غلط نامہ دیوان باقر