اس سے ملتا ہوں
تو یوں محسوس ہوتا ہے
کہ آنکھیں سنگ ارزاں
جسم سونے کا مگر قیمت سے عاری
جان پھولوں کی مگر خوشبو سے ناواقف
صدا آہنگ سے خالی
کہ جیسے کوئی بچہ بھیڑ میں کھو جائے
اور رونے لگے
اسی باعث
میں اس سے جب بھی ملتا ہوں
تو اپنی آنکھیں
اپنا جسم
اپنی جان
گھر پر چھوڑ آتا ہوں
کہ شام آئے تو
گھر جانے کے قابل رہ سکوں
اور کم سے کم اپنی کہانی
خود سے جا کر کہہ سکوں
ગુજરાતી ભાષા-સાહિત્યનો મંચ : રેખ્તા ગુજરાતી
મધ્યકાલથી લઈ સાંપ્રત સમય સુધીની ચૂંટેલી કવિતાનો ખજાનો હવે છે માત્ર એક ક્લિક પર. સાથે સાથે સાહિત્યિક વીડિયો અને શબ્દકોશની સગવડ પણ છે. સંતસાહિત્ય, ડાયસ્પોરા સાહિત્ય, પ્રતિબદ્ધ સાહિત્ય અને ગુજરાતના અનેક ઐતિહાસિક પુસ્તકાલયોના દુર્લભ પુસ્તકો પણ તમે રેખ્તા ગુજરાતી પર વાંચી શકશો
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
